သားမိုက္ရဲ႔႕အိမ္ျပန္ခ်ိန္
****************
ဧည့္ႀကိဳဌာနေရွ႕တြင္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္က လာရပ္လိုက္ၿပီး
“မစၥတာ တာနာကာနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ” ဟုေျပာလိုက္သည္။
“မစၥတာ တာနာကာနဲ႔ ဘယ္လို ပတ္သက္ပါသလဲ။ ႀကိဳတင္ေတြ႔ခြင့္ေတာင္းထားပါသလား”
“ဦးက မစၥတာ တာနာကာရဲ႕ အေဖပါ”
“ေၾသာ္ … ေခတၱေစာင့္ပါရွင္။ ဆက္သြယ္ၾကည့္ပါ့မယ္”
ဧည့္ခန္းႀကီးက ႀကီးက်ယ္လွသည္။ လူေတြကလည္း ဝင္ထြက္သြားလာ။ ကုမၸဏီႀကီးကလည္း အႀကီးႀကီးျဖစ္ ေနသျဖင့္ ပီတိေတြျဖစ္ေနသည္။ ေဘးမွ သူ႔လို ထိုင္ေစာင့္ေနသူ တစ္ဦးအား
“ဒီကုမၸဏီမွာ ကၽြန္ေတာ့္သား အလုပ္လုပ္ေနတာ” ဟု ဂုဏ္ယူပီတိျဖစ္စြာ ေျပာလိုက္သည္။ မၾကာမီ ဧည့္ႀကိဳ ေကာင္မေလးကေရာက္လာၿပီး
“ဦးရွင့္ … မစၥတာ တာနာနဲ႔ ေတြ႔လို႔ရပါၿပီ။ ၂၄ ထပ္က ႐ံုးခန္းကို ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ တက္လာခဲ့ပါတဲ့”
သားျဖစ္သူ ႐ံုးခန္းကိုေရာက္ေတာ့ အေဖက ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ေျပးဖက္ဖို႔ျပင္သည္။ သားက ဖုန္းေျပာေနရာက လက္ကာျပထားသျဖင့့္ သူ႔စိတ္ကို မနည္းဘရိတ္အုပ္ထားလိုက္ရသည္။ အေဖက ရပ္ေစာင့္ေနသည္။ ဖုန္းေတာ္ ေတာ္ၾကာၾကာ ေျပာေနၿပီးမွ သူ႔အေဖဘက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး
“အေဖကလည္း လာမယ္ဆိုရင္ ႀကိဳေျပာေရာေပါ့။ လာႀကိဳမွာေပါ့”
“ေရာက္လာၿပီပဲကြာ။ မင္း႐ံုးခန္းႀကီးက ႀကီးက်ယ္လွေပါ့။ အေဖဝမ္းသာတယ္။ ဒါနဲ႔ သားရာထူးကေရာ။ ရြာေရာက္ရင္ ျပန္ႂကြားရဦးမယ္”
“မန္ေနဂ်ာေပါ့အေဖ။ ဒါနဲ႔ အေဖ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ မဟုတ္လား။ သားအစည္းအေဝးရွိေသးလို႔ ထိုင္ဦးေနာ္။ အိမ္ကို အတူတူျပန္ၾကတာေပါ့”
“မင္း အေမ ေနမေကာင္းဘူးကြ။ အဲဒါ မင္းကိုေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုလို႔။ ရြာကို တစ္ရက္ေလာက္ ျပန္လိုက္ခဲ့ဖို႔ လာေခၚတာ။ မင္းအေမဆႏၵကို ျဖည့္ေပးလိုက္ပါကြာ”
“မျဖစ္ဘူး အေဖ။ ဒီမွာက အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားတာ။ ခြင့္တစ္ရက္ယူဖို႔ဆိုတာ အေတာ္မလြယ္ဘူး”
“ေၾသာ္ … ေအးေအး … အေဖက လာေျပာၾကည့္တာပါ။ မအားရင္လည္း ေနေပါ့”
“အေဖ ေစာင့္ဦးေနာ္။ အိမ္ကိုသြားၾကမယ္”
“ေနပါေစကြာ။ မင္းအေမလည္း ေနမေကာင္းေတာ့ မီတဲ့ရထားနဲ႔ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္။ ငါ့သားက အရမ္းအလုပ္ေတြ မ်ားေနတာကိုး”
ဖခင္ျဖစ္သူျပန္သြားသည္။ နႈတ္လည္းမဆက္ ထြက္ခြာသြားေသာ ဖခင္၏ ေက်ာကိုၾကည့္ၿပီး သားျဖစ္သူက သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
သားျဖစ္သူ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေသာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ဖခင္ကို ဘူတာေလးေတာင္ လိုက္မပို႔ေပးႏိုင္။ အိမ္တြင္ ဇနီးက ေနမေကာင္း။ ေဆးခန္းလိုက္ျပရသည္။ ကေလးေတြကလည္း သူတို႔ ျပႆနာေတြႏွင့္သူတို႔။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ သားျဖစ္သူက ႐ံုးသို႔ခြင့္စာတင္ၿပီး ဖခင္ႏွင့္ မိခင္ရွိရာကို ထြက္လာခဲ့သည္။
သူမေရာက္တာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ခန္႔ရွိေတာ့မည့္ ရြာကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ ရြာထဲကိုဝင္ၿပီး သူယခင္ေနခဲ့သည့္ အိမ္ေလးဆီကိုသြားသည္။ အိမ္ဝင္းထဲဝင္လိုက္သည့္အခါ လူတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။
“ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါလဲ”
“ဒါ မစၥတာ အာကီယိုတို႔ အိမ္မဟုတ္လား”
“မဟုတ္ဘူး။ မစၥတာ အာကီယိုတို႔လင္မယား လယ္တဲကိုေျပာင္းသြားတာၾကာၿပီ”
“ဒါဆို ဒီအိမ္က”
“ဦးတို႔ဝယ္ထားလိုက္တာေလ။ သူတို႔လယ္ေတြပါ ဝယ္ထားတယ္။ သနားလို႔ လယ္ထဲက ေျမကြက္ေလး တစ္ကြက္ေပးၿပီး ေနခိုင္းထားရတယ္”
“ဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာလဲဗ်ာ”
“သူတို႔မွာ သနားပါတယ္။ သားျဖစ္သူ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ဆိုၿပီး လယ္ေတြေပါင္ရတယ္။ ေနာက္ သား အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ဆိုၿပီး လယ္ေတြေရာင္းရတယ္။ သားအိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ ေနဖို႔အိမ္ခန္းဝယ္ ပါေစဆိုၿပီး လယ္ေတြ အားလံုးေရာင္းတယ္။ သားက ကားစီးခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဒီအိမ္ကိုအၿပီးေရာင္းၿပီး လယ္တဲကို ေျပာင္းေနၾကတယ္။ သူတို႔သားကို ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္တာပဲ”
သူမ်က္ရည္ေတြႏွင့္ လယ္တဲဘက္ကို ထြက္လာသည္။ အိမ္အမိုးေတြကေပါက္ၿပဲ၊ နံရံေတြ မလံုမလဲႏွင့္ တဲအိမ္ ေလးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
ကုတင္ေဘးေတြ အဘိုးအို တစ္ေယာက္က အဘြားအို၏ လက္ကို ကိုင္ၿပီးအားေပးေနသည္
“မင္းသား လာေတာ့မွာ … လာေတာ့မွာပါကြာ”
မ်က္ရည္ေတြအျပည့္ႏွင့္ တဲထဲကို ဝင္လိုက္ၿပီး
“အေမ”
သူ႔အေမက အသက္ထြက္ေနၿပီ။
(ဒီမနက္ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ဂ်ပန္ဝတၳဳေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ Return ကို ျမန္မာမႈျပဳပါတယ္)
ကိုယ့္မိဘႏွစ္ပါး အသက္႐ွိစဥ္အခါဝယ္ တန္ဖိုးထားႏိုင္ၾကပါေစ။
ေမတၱာမ်ားစြာျဖင့္ Min Tha khin